ทางด้านแทนซึ่งเดินจากมาด้วยความขับข้องใจ จนไม่ได้มองทางทำให้ชนกับ รินทร์ ซึ่งยืนดูตัวอย่างหนังและกินไอศกรีมอย่างสบายอารมณ์ เข้าอย่างจัง ทำให้ไอศกรีมมอคค่ามูลาเต้เพิ่มวิปครีมหกเละเทะ ทำให้รินทร์โกรธมาก
“โถ่เอ๋ย หกหมดเลย นายนี่ เดินยังไงฮะ โถ่ ไอศกรีมนี่ชั้นเพิ่งซื้อมา ยังไม่ทันจะกินไปถึงไหนเลย ”รินทร์พูดด้วยท่าทางเสียดาย
“ขอโทษครับ ผมเดินไม่ดูทางเอง” เสียงนั้นเหละที่ทำให้รินทร์หันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้นตรงๆ
“อุ้ย น้องแทน น้องแทนจริงๆเหรอเนี่ย ไม่เป็นไร พี่เองก็ไม่ได้มองเหมือนกันนั่นเหละ ช่างมันเถอะ” น้ำเสียงเปลี่ยนทันทีเลย เมื่อรินทร์ได้รู้ว่าชายคนนี้คือน้องแทน นักร้องในดวงใจ
“ช่างมันไม่ได้หรอกครับ ดูสิเสื้อเลอะหมดเลย เดี๋ยวผมจัดการให้นะครับ”
รินทร์ก้มมองดูเสื้อตนเองจนเห็นว่าชุดนักศึกษาที่ตนใส่นั้นเลอะเทอะไปหมดแล้ว
“ว้าย เลอะขนาดนี้เลยเหรอจะทำยังไงล่ะทีนี่”
รินทร์พูดยังไม่ทันขาดคำ แทนก็ถอดเสื้อคลุมให้รินทร์แล้วลากรินทร์เข้าไปในร้านAIIZ แต่รินทร์รู้ทันจึงรั้งไว้ก่อน
“แทนจะซื้อให้พี่เปลี่ยนเลยเหรอ พี่ไม่เอาหรอกนะร้านแพงๆ ใส่แล้วผื่นขึ้น มากนี่เลยดีกว่า”
รินทร์ลากแทนลงมาที่ชั้นใต้ดินของโรบินสัน แล้วเข้าไปในร้านเสื้อยืดราคาถูก ซื้อเสื้อกับกระโปรงราคารวมกัน298บาท แต่รินทร์ก็ไม่ได้ให้แทนจ่ายให้หรอก ทั้งสองยื้อแย่ง แข่งกันจ่ายอยู่พักหนึ่ง
“ทำไมไม่ให้แทนจ่ายล่ะครับ”แทนถาม
“ก็พี่ไม่อยากให้จ่ายนี่จบมั้ย”รินทร์ตอบไปแบบกวนๆ
“ถ้าไม่ยอมให้จ่ายแล้วจะพาแทนลงมาด้วยทำไมละครับ”แทนถามอย่างสงสัย
“ก็. พี่ ก็พี่... พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแทนตามมาทำไมล่ะ”
“ก็จะมาจ่ายค่าเสื้อไง แล้วก็ไม่ยอมให้จ่ายด้วย”
“พอๆ พอ เลิกเถียงซะที พี่ไม่ยอมให้จ่าย จบแล้ว งั้นแทนพาไปเลี้ยงไอศกรีมคืนก็ได้ ป่ะ”
เมื่อไม่ได้จ่ายค่าเสื้อให้รินทร์แล้วแทนจึงพารินทร์ไปเลี้ยงไอศกรีมแทน
“น้องแทน ทำไมต้องใส่แว่นดำด้วยล่ะ”รินทร์ถาม
“ก็ไม่รู้สิ ไม่อยากให้ใครจำได้มั้ง”แทนตอบ
“คิดว่าไม่มีใครจำได้รึไงเล่า... ว่าแต่น้องแทนมาทำอะไรที่เชียงใหม่นี่ล่ะ”
“มาถ่ายละครครับ แล้วนี่มันรายการ20คำถามรึไงครับ ถ้าคุณจะถามแทน แทนก็ถามคุณบ้างแล้วกัน คุณชื่ออะไรครับ”
“เอ่อ นั่นสิเนอะ โทษทีพี่ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย พี่ชื่อรินทร์ ติดตามงานน้องแทนมาบ้างพอสมควรแล้วจ๊ะ น้องแทนน่ารักดี”
“อ่อ ขอบคุณครับ แล้วรินทร์แก่ว่าแทนจริงๆเหรอครับ หน้าตาเหมือนรุ่นเดียวกัน”
“พี่เกิด31น่ะ”
“โอ้ย แก่กว่ากันไม่กี่ปีเอง ไม่ต้องเรียกพี่ได้มั้ย มันดูห่างๆน่ะ”
“ก็ได้ “…
“ ... ว้าวววว ไอศกรีมมาแล้ว น่ากินจังเลย ” พูดจบรินทร์ก็ทานไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อย จนลืมสนใจชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า
แทนนั่งจ้องรินทร์อย่างเอ็นดู เพราะทุกคำที่รินทร์ค่อยๆละเลียดกิน ดูรินทร์มีความสุขมาก เหมือนกับค่อยๆกัดกินความสุขเข้าไปมากขึ้น มากขึ้น
กว่ารินทร์จะรู้สึกตัวว่าถูกมองก็กินไปครึ่งถ้วยแล้ว
“มองอะไรคะแทน ไม่กินรึไง”
“มองรินทร์กินแล้วอร่อยดี”
“มองรินทร์กินอย่างเดียวตัวเองไม่ได้กิน จะอร่อยได้ไง”
“ก็ดูท่าทางรินทร์กินแล้วมีความสุขดี”
“ก็แน่นอนล่ะ มันอร่อยนี่ ผู้หญิงกับของหวานเป็นของคู่กันนะ ไม่เคยได้ยินรึไง”
“ไม่กลัวอ้วนเหรอ”
“ถามแบบนี้มันน่าโดนแตะนะเนี่ย กวนแล้วนะเนี่ย”
“ก็แล้วกลัวมั้ยล่ะ”
“ไม่กลัว ก็ถ้ากลัวจะอ้วนขนาดนี้เหรอ”
“โอ้ยย แบบนี้นะอ้วน ใครบอก แบบนี้เค้าเรียกอวบๆน่ารักดีออก”
“แหม ปากดี พูดอย่างนี้สิค่อยเข้าหูหน่อย”
“เร็วๆสิ เดี๋ยวก็ละลายหมดหรอก”
เมื่อกินหมดแทนก็ลุกไปจ่ายเงิน รินทร์ก็เดินตามออกมา ทั้งสองเดินเที่ยวด้วยกันจนมีคนรู้ว่าคนที่เดินกันรินทร์คือแทน จึงรี่เข้ามารุมของลายเซ็น และถ่ายรูปกับแทน รินทร์จึงปลีกตัวไปในร้านหนังสือ
รินทร์คิดว่าแทนคงจะออกไปพร้อมแฟนคลับแล้ว
แต่ในขณะที่รินทร์ยืนอ่านหนังสืออยู่แทนก็เดินเข้ามาข้างหลังแล้วถามว่า
“ชอบอ่านหนังสือด้วยเหรอครับ”
รินทร์หันมามองอย่างแปลกใจ“อ้าว ได้ยินว่าแฟนคลับชวนไปดูหนัง นึกว่าไปกับแฟนคลับแล้วซะอีก”
“ไม่ล่ะ บอกเค้าว่ามาพักผ่อนเค้าก็เข้าใจ ...ไปเที่ยวกันมั้ย”
